Raclette

A Raclette é un xeito de comer en comunidade inventado polos pastores suízos que, para escorrentaren o frío e a soidade da montaña, se reunían arredor dunha pedra quentada ao lume para ir cociñando nela -a medida que comían- queixo, carne e verduras.

Esta raclette urbana e contemporánea une, durante unha cea, dúas tramas que aparentemente non teñen relación, pero que se entrelazan para rematar contando unha historia terrible que trata temas universais como a morte, a parella, a maternidade, a cobiza, a culpa e a violencia.

Os cinco personaxes conforman un complexo mosaico humano: un choque entre visións do mundo que se volven incompatibles pero que han de convivir a pesar das diferenzas. Son cinco persoas que están pasando por momentos cruciais nas súas vidas, momentos de cambios, de inestabilidade, marcados por acontecementos que han deixar pegadas profundas para o resto da súa existencia. Son cinco universos que reflicten as contradicións dunha sociedade enferma que devora os seus integrantes.

Por unha banda, Paula, ambiciosa axudante de dirección nunha produtora, seleccionou a Mateo (12 anos) para protagonizar unha importante serie de televisión, polo cal convida a cear Raclette aos seus pais -Vero e Adolfo- para negociaren as condicións laborais do rapaz nun ambiente de proximidade e confianza. Esta estratexia é moi mal vista pola súa parella, Raúl (actor de teatro alternativo de carácter impetuoso e humor corrosivo), que odia o universo audiovisual. Vero, enfermeira nun hospital público e defensora da soberanía alimentaria, ten moitas dúbidas, xa que está obsesionada pola educación do seu único fillo. Adolfo non chegará a presentarse.

Por outra banda, Mario, xornalista de prestixio cunha visión lúcida e crítica do mundo, que sofre a angustia de ter quedado no paro, espera que chegue do traballo Miriam, a súa parella, que segue nadando cos golfiños nos espectáculos que se ofrecen no acuario do zoo a pesar de estar nun estado de profunda tristeza. Mario ten preparada unha Raclette, a comida favorita do seu único fillo Nico, que acaba de morrer en estrañas circunstancias, para sorprendela e para tratar de superar o trauma, a dor e a sensación de perda na que están inmersos.

• Reparto:
  • TONI SALGADO: Raúl. Actor de teatro alternativo
  • DEBORAH VUKUSIC: Paula. Axudante de dirección dunha serie de TV
  • MARIÁN BAÑOBRE: Vero. Enfermeira, encargada dunha horta urbana
  • IRIA SOBRADO: Miriam. Zoóloga
  • SALVADOR DEL RÍO: Mario. Xornalista en paro

• Texto e dirección: Santiago Cortegoso
• Espazo escénico e imaxe: Diego Seixo
• Iluminación: Salvador del Río
• Vestiario: Marián Bañobre
• Maquillaxe e peiteado: Trini F. Silva 
• Son: Quito
• Vídeo: José V. Estonllo
• Cobertura Técnica: Ningures Produción
• Axudante de dirección: Rubén Pérez
• Produción e distribución: Ibuprofeno Teatro

O realismo é a base da posta en escena e do traballo interpretativo. Os actores e actrices cociñan e comen comida real, diante do público, que apreciará o transcurso da cea non só pola vista e o oído, senón tamén polo olfacto. O peso da función recae no que transmiten os personaxes, na intensidade das relacións que se establecen entre eles, na trascendencia do que din e do que calan, nos xestos, nas miradas...

Os espectadores están no patio de butacas pero tamén nunhas pequenas bancadas que están situadas no escenario, rodeando completamente a mesa na que están os actores, o cal reforzará a súa sensación de que están deixando ao descuberto a súa intimidade. Cada un ten un mundo interior que se vai descubrindo a medida que van degustando o menú. Hai unha idea de proximidade e comunión entre todos -actores e público-, que están orientados cara ao mesmo punto, cara ao centro da mesa, cara á raclette que os une, que fai que todos estean alí.